Twelve Minutes, gecreëerd door Luis Antonio, is een point-and-click-thriller met een eenvoudig uitgangspunt: een man die vastzit in een tijdlus en al het mogelijke doet om te voorkomen dat zijn vrouw wordt gearresteerd (of erger). Naarmate het verhaal vordert, zul je merken dat het onverwacht schokkende plot zelfs legendes als Kubrick en Hitchcock zou laten applaudisseren.
Beter nog, de Hollywood-cast van Daisy Ridley, James Mcavoy en Willem Dafoe helpen dit passieproject, dat al zeven jaar in de maak is, een indrukwekkend niveau van glans te brengen…
Voldoet het aan de hype? Laten we het uitzoeken.
Vast in een gewelddadige Groundhog Day
Op het eerste gezicht, zoals we al hebben vermeld, heeft Twelve Minutes in het begin een gemakkelijk te begrijpen verhaal. Je bent een man die vastzit in een tijdlus die (ja, je raadt het al) 12 minuten duurt. Deze loop houdt in dat je een romantische avond hebt met je vrouw, die wordt onderbroken door een agent die je vrouw van moord beschuldigt. Elke lus geeft je de kans om dingen anders te doen en de uitkomst van wat er gebeurt te beïnvloeden.
Zoals je van elke thriller mag verwachten, is niet alles wat het lijkt en elke wending van het verhaal bestaat uit oogverblindende ontdekkingen en hartverscheurende onthullingen. Eén ding is zeker: net zoals in de klassiekers waar Luis inspiratie uit haalt (zoals Memento en The Shining), zie je geen van deze wendingen aankomen.
En dit indrukwekkende, grondig gedetailleerde plot wordt geleverd door ongelooflijke uitvoeringen van de cast. De mix van geloofwaardige dialogen en levensechte motion capture zorgt ervoor dat alles menselijk aanvoelt, hoe slecht de resultaten ook zijn.
Ondersteund door een unieke, zeer gepolijste visuele stijl en soundtrack die elke beat van het verhaal accentueert met een suggestief drama, zorgt de hele formule voor een game die erg moeilijk is om neer te leggen totdat je de aftiteling bereikt.
Looper de looper
Net als het verhaal is de gameplay bedrieglijk eenvoudig - het is een point-and-click-mysterie met dialoogbomen en een inventaris, allemaal in de claustrofobische omgeving van een appartement met één slaapkamer.
De magie zit hem in het op loops gebaseerde experimenteren en de mate van vrijheid die je als speler krijgt. Elke keer dat je merkt dat je je afvraagt: "kan ik dit doen?" Het antwoord is bijna altijd 'ja'. Deze menselijke benadering van keuze die de standaard logische boomformule van andere spellen overstijgt, zou in een grotere omgeving niet mogelijk zijn.
Soms gaan de lussen goed. Je stuit op een zacht, hartverwarmend moment dat met deskundige emotionele precisie wordt geleverd door het acteerduo Ridley en McAvoy, wat leidt tot een klompje van een aanwijzing.
Maar in diezelfde geest kan het allemaal zo mis gaan en kunnen de gevolgen schrijnend zijn. Die vrijheid om te doen wat je wilt, kan je op een aantal immens donkere paden brengen, die je uiteindelijk afdwaalt omdat Twelve Minutes aanmoedigt om alles te proberen.
Wat er uiteindelijk ook gebeurt, je zult iets leren - of het nu gaat om het vinden van een belangrijk item, een bepaalde dialoog of zelfs een pad dat resulteert in een mislukking, je neemt wat je leert en brengt het allemaal samen om je naar het volgende te brengen grote onthulling.
Het gevoel van voldoening bij het zien van deze spelen is geweldig en bewijst dat Luis iets op het spoor is met dit recept. Ik zou er graag meer van willen zien, omdat je de aftiteling vrij snel kunt bereiken.
In een aandenken…
Natuurlijk brengt het channelen van een klassiek formaat als dit problemen met zich mee. Namelijk met een controller; je kunt er niet omheen hoe onhandig het voelt. Met een muis speelt het spel prima, maar met een analoge stick word je flink afgeremd.
Niet alleen dat, maar de mystiek van Twelve Minutes kan soms de speelbaarheid tegenwerken. Manieren om vooruit in de tijd te springen of de lus opnieuw in te stellen, zijn bijvoorbeeld ingebouwd in het spel zelf.
In eerste instantie lijken ze heel slim. Je onthoudt een lijst met dingen die je moet doen om het gewenste resultaat te krijgen en gaat dan op het bed liggen om de tijd te laten verstrijken als je ze allemaal hebt voltooid. Of als je het verprutst, kun je de voordeur uitlopen en de lus resetten. Maar uiteindelijk slijt de glans en begint de investering die nodig is om naar scènes te gaan die je herhaaldelijk hebt geprobeerd vervelend te worden.
Natuurlijk komen snelkoppelingen naar bepaalde onderdelen beschikbaar via nieuwe kansen en dialoogopties, maar ik zou graag wat automatisering zien om een deel van de moeizame herhaling te omzeilen. Dat zal de gameplay helpen om het verhaal uit de weg te ruimen, in plaats van dat grotere momenten aanvoelen als checkbox-oefeningen.
Ik kan de wens waarderen om dit allemaal als onderdeel van de overlevering te laten voelen en ik weet zeker dat sommige mensen deze allesomvattende benadering van gameplay zullen prijzen. Maar soms moet een game een game zijn en je duidelijke opties geven om loops te herhalen als je een fout maakt, terugspringt naar belangrijke punten en de tijd niet als vanzelfsprekend beschouwt - vooral in de laatste paar scènes wanneer het geduld voor het volgen van een complexe lijst van acties kan dun slijten.
Waar het op neerkomt:
Je kunt de passie in dit project voelen - rondspoken in het hoofd van Luis en werkelijkheid worden in de loop van meerdere jaren sinds het prototype in 2015.
Het resultaat is een interactieve thriller die anders is dan alles wat je ooit hebt gespeeld, zowel ten goede als ten kwade. Twelve Minutes is een boeiend verhaal met indie-intriges verteld door middel van verheven AAA-productiewaarden en briljante uitvoeringen van Ridley, McAvoy en Dafoe.
Maar deze nieuwe en opwindende ervaring wordt gehinderd door onhandige bedieningselementen en zijn eigen realtime looping-constructie. Op deze momenten zit de gameplay in de weg en kan het een beetje frustrerend aanvoelen. Plus, in een beetje lof vermomd als een klacht, is het maar al te snel voorbij. Ik zou graag zien wat het team kookt door deze formule op verschillende scenario's toe te passen, omdat deze korte glimp van korte duur is.
Twelve Minutes is niet voor iedereen, maar fans van het genre staan een onvergetelijke traktatie te wachten.