Als het gaat om angstaanjagende videogames, kun je met geen mogelijkheid denken aan Super Mario 64 of Minecraft. Die overtreffende trap kun je het beste overlaten aan franchises als Silent Hill of Resident Evil. Maar een game hoeft niet gemaakt te zijn met de bedoeling om spelers angst in te boezemen om volledig huiveringwekkend te zijn.
Sommige van de meest gespannen, meest verontrustende ervaringen in de gamewereld begonnen als iets gezonds of goedaardigs. Van nachtmerrie-opwekkende baasgevechten tot fantasiewerelden vol met Eldritch-gruwelen, hier zijn enkele van de meest onbedoeld angstaanjagende games die je zou kunnen spelen, net op tijd voor Halloween om rond te rollen.
- Bekijk de beste pc-games en de beste Xbox Game Pass-pc-games om nu te spelen
- Bekijk de Xbox Series X-games en PS5-games die tot nu toe zijn bevestigd
- Dit is wat we tot nu toe weten over de Xbox Series X en PS5
Naar huis gegaan
Gone Home is misschien wel een van de meest goedaardige games op deze lijst, maar dat verandert niets aan hoe potentieel griezelig het echt kan zijn. Het is niet gemaakt om je bang te maken, maar het kan zeker als je niet op je hoede bent. Je moet een leeg huis verkennen midden in een hevige regenbui, gedwongen om in het donker rond te strompelen terwijl je probeert te achterhalen waar je ouders en zusje zijn gebleven.
Hoewel er niets objectiefs eng is aan dit uitstekende verhaal-zware avontuur, denk je daar niet aan wanneer je je in weer een andere slecht verlichte kamer waagt en denkt dat je het hoofd van je kleine zusje elk moment op een schaal kunt vinden. Het is niet bedoeld om je in paniekmodus te dwingen, maar het is een bewonderenswaardige taak om je hoe dan ook op het puntje van je stoel te houden.
Super Mario 64
Mario lijkt misschien onschuldig en grappig, maar er is zeker iets vreemds en verontrustends aan Super Mario 64. Misschien is het het gevoel dat je absoluut, helemaal alleen bent. Misschien is het de ietwat onaangename uitstraling van sommige karaktersprites. Wat het ook mag zijn, sommige bijzonder onheilspellende gevoelens komen naar boven wanneer je je een weg baant door de gamewereld en ze houden niet op.
Verontrustend gelach terwijl je nieuwe podia probeert te betreden, een fanged piano, een trap die nooit eindigt, en andere bijzonder ongemakkelijke decorstukken wachten op je. Er is iets inherent griezeligs dat zowat alles doordringt wat je in het spel ziet, en hoewel het in het begin moeilijk is om je vinger op te leggen, uiteindelijk, wanneer je de lagen verwijdert, begin je precies te zien dat het spel niet zo joviaal is als het probeert je aan het denken te zetten.
aardgebonden
Natuurlijk, Earthbound is surrealistisch. Maar dat maakt het niet eng, toch? Dat is precies waar je het mis zou hebben. Maar we mogen de helse nachtmerrie van een eindbaas, Giygas, niet vergeten. Sommige gefragmenteerde spraak en een gruwelijke visie van deze angstaanjagende vijand maken deze ontmoeting tot een die totaal onverwacht is na een game waarin je het opneemt tegen grillige vijanden en vecht met iemand genaamd Poo.
Als je niet overtuigd bent, luister dan de volgende keer dat je een vrij moment hebt naar het gevechtsthema van Giygas en kijk of je nog steeds het gevoel hebt dat je vrolijk rondsjouwt in een kinderspel.
Ecco de dolfijn
Een spelletje over dolfijnen lijkt volgzaam genoeg, nietwaar? Een blik op het leven onder de zee moet ontspannend en rustgevend zijn. Dat is als dat spel niet de Ecco the Dolphin van Genesis is. Spelen als Ecco is vermakelijk genoeg, maar het is ook ongelooflijk bizar en verontrustend.
Het extreme isolement van het navigeren door de wateren, het vermijden van vrij frequente potentiële one-hit kills, het afweren van buitenaardse wezens, en het feit dat Ecco eigenlijk een tijdreiziger is, zorgt voor een cocktail van vreemd die positief Lynchiaans aanvoelt. Je hebt de abnormaal strenge moeilijkheid misschien pas opgemerkt toen je een kind was, maar als volwassene is het moeilijk om de meer verontrustende boventonen te missen.
The Legend of Zelda: Majora's Mask
Terwijl de Legend of Zelda-franchise vooral bekend staat om zijn tijdloze helden en spannende avonturen, staat het Majora's Mask van de Nintendo 64 bekend om een gruwelijke, grijnzende maan die op het punt staat in te storten in een wereld genaamd Termina en deze te vernietigen. Het is aan Link om Termina in slechts 72 uur te redden, terwijl er een huiveringwekkende aftelling volgt.
Om te helpen bij zijn avontuur, moet Link de vorm aannemen van andere personages door speciale maskers te dragen, compleet met groteske sequenties die hem onderwerpen aan verontrustende transformaties, evenals complete vreemde kerkers en zijmissies. De Elegy of Emptiness en de Stone Tower Temple zijn op zichzelf al hartverscheurend gruwelijk, maar de mogelijkheid om omhoog te kijken en de lege, zielloze glimlach van de maan te zien, is verreweg een van de meest bizarre kenmerken van Majora's Mask.
Minecraft
Minecraft kan op zichzelf een ongemakkelijk spel zijn, vooral voor nieuwe spelers die niet gewend zijn aan de uitgestrekte, vaak overweldigende uitgestrektheid zonder echte middelen om naar toe te gaan en de zwermen monsters die bij het vallen van de avond neerdalen. Dit is een game die volledig verstoken is van andere spelers of zelfs NPC's om mee te praten. Als je een andere humanoïde speler tegenkomt, kun je nog steeds niet met ze praten of zelfs niet communiceren op manieren die verder gaan dan geweld.
Het is net alsof je gestrand bent op een buitenaardse wereld zonder echte manier om met de lokale bevolking te communiceren. Als dat niet eng is, denk er dan eens over na dat het enige dat je beschermt tegen de spinnen, zombies, klimplanten en Endermannen die 's nachts naar buiten komen, goed verlichte gebieden en alledaagse dingen zijn deuren.
Verhonger niet
De bescheiden titel voor resourcebeheer van Klei Entertainment zou niet zo eng lijken als het je niet in het donker zou dwingen om van tijd tot tijd rond te snuffelen. Net als bij games als Minecraft, zit het duister vol met gevaarlijke vijanden en andere manieren om een vroege ondergang te bereiken.
Oh, en er zijn weinig tot geen instructies aan u verstrekt om u vanaf het allereerste begin overeind te houden. Bij gebrek aan de groteske griezels die op de loer liggen in het donker, is de esthetiek van Don't Starve griezeliger dan de meeste. Bovendien zal het feit dat de kern van het spel is om niet te verhongeren (en gezond en gezond te blijven) bij sommige spelers waarschijnlijk niet goed zitten.
Skyrim
Skyrim is extreem volgens de boekjes als het gaat om hoge fantasie-instellingen, het heeft stevige avonturiers, vreemde rassen van mensen en veel magie om rond te gaan. Het lijkt misschien zelfs heel normaal als je in je eentje op pad gaat nadat je ternauwernood aan je eigen ondergang bent ontsnapt, zelfs als draken steden in de as leggen. Maar als je eenmaal goed en goed kijkt naar wat er om je heen gebeurt, lossen de dingen snel op in een Lovecraftiaans web van horror.
Ondode draken, morbide speurtochten, sekteleden en meer zullen de façade van normaliteit doorbreken waar Skyrim achter werkt. Spreken met stedelingen zal je niet eens redden van het gevoel van angst dat zich opbouwt als je je alleen door uitgestrekte, vaak onontgonnen landen waagt, omdat ze net zo vreemd zijn als de wezens die je bent getraind om te doden. Je bent misschien Dragonborn, maar je bent nog steeds helemaal en helemaal alleen.