Voor beter of slechter, 2022-2023 was het meest bewogen jaar van mijn leven, en het laatste wat ik verwachtte was een nieuwe Crash Bandicoot-game te krijgen - en een goede ook. Na 22 jaar hebben we eindelijk een vervolg op de geliefde originele trilogie van Naughty Dog en het komt van niemand minder dan Spyro Reignited Trilogy-ontwikkelaar Toys for Bob. Dit is Crash Bandicoot 4: It's About Time, en het is misschien wel de beste Crash Bandicoot-game die er is.
Van creatieve nieuwe mechanica en speelbare personages tot broodnodige gameplay-verbeteringen en verbluffend wereldontwerp, Crash 4 revitaliseert de serie door de formule te moderniseren voor een nieuw en oud publiek. Toys for Bob heeft het verzamelaspect echter niet helemaal goed begrepen, en de dozen in deze game maakten me mateloos kwaad.
Maar vergis je niet, als je een Crash-fan bent, verwacht dan niet dezelfde klassieke platform-shenanigans. Toys for Bob zal Uka Uka je kont vaker terugbrengen naar Aku Aku dan je kunt tellen, en het zal het doen met een glimlach. Bereid je voor op pijn.
Tijd om wat Crash te schoppen
De Crash Bandicoot-games staan niet bekend om hun meeslepende verhalen, maar als je het moet weten, Crash Bandicoot 4: It's About Time is een direct vervolg op de derde game, Crash Bandicoot: Warped. Nadat Uka Uka en Doctors Neo Cortex en Nefarious Tropy waren verslagen, kwamen ze vast te zitten in het verleden. Het spel begint met Uka Uka die zijn laatste energie verbruikt om een gat te scheuren door het weefsel van tijd en ruimte. Neo Cortex en N. Tropy maken van deze gelegenheid gebruik om onmiddellijk te ontsnappen en door de tijd heen opnieuw verwoestingen aan te richten.
Je zult klassieke schurken zien zoals Doctors N. Gin en Nitrus Brio, maar over het algemeen lijkt N. Tropy de belangrijkste antagonist te zijn. In plaats van rond te rennen en edelstenen of kristallen te verzamelen, draait deze wapenwedloop helemaal om Quantum Masks. Er zijn in totaal vier maskers en elk doet iets unieks dat van invloed is op hoe het spel wordt gespeeld. Er zijn nog steeds edelstenen, relikwieën en meer te verzamelen, maar in tegenstelling tot de andere games zijn de maskers geen echt verzamelobject in de levels - je krijgt ze gewoon in tussenfilmpjes.
Ja, er zijn echte tussenfilmpjes en zelfs een samenhangend verhaal, wat best cool is. De vorige games hadden hier en daar een paar scènes, maar It's About Time heeft een gezond aantal films verspreid over het spel. Crash is nog steeds zo goofy als altijd, maar het is ook heel charmant.
Modernisering van de Crash-formule
Toen werd aangekondigd dat Toys for Bob een echt vervolg zou maken op de originele Crash-trilogie, had ik mijn twijfels over hoe anders de gameplay zou kunnen zijn. Het is moeilijk om vast te houden aan dezelfde formule en er op de een of andere manier een moderne versie van te maken.
De originele Crash-spellen werden ook bekritiseerd omdat ze moeilijk waren omdat het altijd een uitdaging was om te vertellen waar je zou landen. Gelukkig hebben de ontwikkelaars dat probleem aangepakt. Dankzij wat tweaken achter de schermen voelt het springen soepeler en preciezer aan. Het enige voor de hand liggende kenmerk waar ik dol op ben, is de gedurfde gele cirkel die duidelijk aangeeft waar je gaat landen, in tegenstelling tot een ruwe schaduw.
Enkele andere kleine maar broodnodige verbeteringen ten opzichte van de vorige games zijn: je kunt eindelijk een level opnieuw starten en de camera bewegen met de rechter thumbstick. Als ode aan de originele Crash Bandicoot bracht Toys for Bob ook de overworld map terug, zodat je makkelijker van level naar level kunt zippen. Bovendien zetten gekleurde edelsteenplatforms je precies af waar je was gebleven in plaats van je voor dat punt te plaatsen en je te dwingen terug te verdubbelen. En als je nu een platina-relikwie scoort, krijg je ook de mindere relikwieën toegevoegd aan je verzameling.
Ik heb onlangs de hele Crash Bandicoot N. Sane Trilogy gespeeld en het enige aspect dat ik haat aan die games is landbouw voor het leven om levels te spelen zonder dat je je zorgen hoeft te maken dat je helemaal opnieuw moet beginnen. Om extra levens te krijgen, moet je echter 100 Wumpa-vruchten verzamelen, dus als je het levenssysteem verwijdert, wordt de vrucht zinloos. Toys for Bob loste beide problemen op.
Crash Bandicoot 4: It's About Time biedt twee soorten gameplay-modi: Retro en Modern. De eerste werkt precies zoals het eerder genoemde levenssysteem, maar de moderne modus verwijdert levens volledig. Toys for Bob deed dit effectief door het aantal edelstenen dat je in een level kunt verdienen te vergroten.
In plaats van één zijn er nu in totaal zes edelstenen die je per level kunt verdienen. Je krijgt er een voor het verzamelen van 40% van het Wumpa-fruit en twee andere voor het verzamelen van 60% en 80% in een level. De andere drie edelstenen worden verkregen door alle dozen te verzamelen, de verborgen edelsteen in het level te vinden en het level binnen 3 levens te voltooien.
Door edelstenen toe te voegen voor Wumpa-fruit en één edelsteen om het level binnen een bepaald aantal levens te voltooien, heeft Toys for Bob het levensdilemma in Crash effectief opgelost. Dit brengt echter een ander probleem met zich mee: de game voelt nu een beetje opgeblazen aan.
Een verpletterend aantal verzamelobjecten
In slechts één level kun je maximaal zes edelstenen verdienen, een van de Flashback-tapes, een tijdritrelikwie, een perfecte relikwie (verzamel alle 6 edelstenen in één keer zonder dood te gaan) en mogelijk zelfs een gekleurde edelsteen. Zelfs als je een pixel-perfecte speler bent, moet je een level minstens twee keer voltooien, aangezien je de tijdrit pas ontgrendelt nadat je een level eenmaal hebt verslagen. Geloof me, je zult niet pixel-perfect zijn, en als je alle verzamelobjecten wilt, zul je het niveau waarschijnlijk drie of meer keer opnieuw moeten proberen. Als je die platina-tijdritrelikwieën wilt, dan zullen je nieuwe pogingen waarschijnlijk in de dubbele cijfers staan. En dat is niet eens het tellen van N. Verted Mode-niveaus, dit zijn gespiegelde niveaus die dezelfde 6 beschikbare edelstenen hebben om te verzamelen. Er zijn 228 gewone edelstenen en 228 N. Verted edelstenen, wat neerkomt op een totaal van 456 beschikbare edelstenen. Wie heeft de tijd om die allemaal te verzamelen?
Toys for Bob geeft je wel een stimulans om alle zes edelstenen in een level te verzamelen: skins. Er zijn 27 unieke skins voor zowel Crash als Coco (inclusief de standaard skin). Sommige ontwikkelaars hebben de skins misschien gekocht via microtransacties, maar Toys for Bob gebruikte ze eigenlijk voor een game-monteur, wat ik tegenwoordig niet vaak zie. N. Verted edelstenen tellen mee voor de ontgrendeling, maar de vereisten springen op een gegeven moment van zes naar zeven enzovoort.
Mijn probleem met de verzamelobjecten is niet alleen het bedrag, maar ook dat het verzamelen van dozen een regelrechte bull is in dit spel. In slechts één niveau waren er 502 dozen om te breken; waarom? In eerdere Crash-games waren het enige dat me ervan weerhield om alle dozen in een level bij de eerste poging te verzamelen, ontoegankelijke paden. Ik kan je niet eens vertellen hoe vaak ik een of twee dozen heb gemist aan het einde van een level in dit spel.
Afgezien van het belachelijk hoge aantal, zijn er nog twee andere redenen waarom je een niveau meerdere keren zult spelen om deze dozen te krijgen. De eerste is dat de dozen er dof uitzien en opgaan in de omgeving (ze klinken niet eens zo goed als je ze breekt). In de vorige games waren de dozen brutaler en staken ze uit als een zere duim. Het tweede probleem is dat de ontwikkelaars de dozen zorgvuldig verbergen, en omdat Crash Bandicoot 4: It's About Time een veelzijdiger levelontwerp heeft, zijn ze gemakkelijk te missen.
Crash 4 heeft al verborgen juweeltjes in elk level, waarom zou ik lijden? (Ironisch genoeg waren verborgen edelstenen gemakkelijker te verkrijgen dan alle dozen in een level.)
Crash & Coco: ReCrashed
Toys for Bob heeft niet alleen dezelfde klassieke gameplay-mechanica vernieuwd, het heeft zoveel coole secties toegevoegd en zelfs een eerbetoon gebracht aan bekende niveaus in de vorige games.
De vaardigheden waarmee je begint zijn slide, double-jump en oneindige spin, waarvan je er enkele verdient in het derde Crash-spel. De glijbaan blijft relatief ongewijzigd, maar nu kan de dubbele sprong op elk punt in je sprong worden geactiveerd in plaats van alleen bovenaan. De oneindige spin laat je niet langer glijden en het is niet echt een continue spin op zich. De frames tussen spins zijn gewoon belachelijk kort, dus het kan lijken alsof je voor onbepaalde tijd kunt draaien.
Een van de nieuwste platformsecties die de ontwikkelaars aan niveaus hebben toegevoegd, is railslijpen. Ze werken op dezelfde manier als Sonic-spellen waarbij je van rail naar rail moet stuiteren om niet verpletterd te worden terwijl je tegelijkertijd probeert bij te houden waar de dozen zijn. Je moet ook boven en onder de rail stuiteren. Er zijn ook secties die door de muur lopen en uitroeptekens die ervoor zorgen dat er gedurende een beperkte tijd nog meer dozen verschijnen.
Met de toevoeging van de Quantum Masks zijn er vier nieuwe gameplay-mechanica. Met Lani-Loli kun je platforms en dozen in- en uitfaseren, wat je dwingt om snel te reageren en unieke situaties te omzeilen om ervoor te zorgen dat je al die dozen kunt afronden. Dan is er Akano, die je spin in donkere materie verandert. Je kunt dit gebruiken om hoger dan voorheen te springen en te glijden en zelfs vergrendelde dozen te breken. De vaardigheid wordt ook gebruikt om groene magie af te weren, wat natuurlijk leidt tot nieuwe vijanden die wilde magie op je afschieten.
De andere twee maskers zijn Kupuna-Wa en Ika-Ika. De eerste kan de tijd vertragen en het gemakkelijker maken om tussen snel bewegende platforms te springen en snelle vijanden te vermijden. De laatste kan de richting van de zwaartekracht omdraaien, wat leidt tot leuke maar uitdagende platformgedeelten.
De ontwikkelaars brachten ook secties terug zoals jetskiën en zelfs crash-cam, onderdelen waar je naar de camera moet rennen terwijl je obstakels ontwijkt.
Toys for Bob stopte ook niet bij Crash en Coco. De verbeteringen en nieuwe gameplay-mechanica zijn leuk, maar wat Crash Bandicoot 4: It's About Time zo speciaal maakt, is de toevoeging van nieuwe speelbare personages.
Nieuwe personages blazen Crash nieuw leven in
Crash & Coco zijn leuk om te spelen, maar verreweg mijn favoriete onderdeel van deze game is om eindelijk te spelen als enkele van de klassieke helden en schurken: Tawna, Dingodile en Neo Cortex.
Terwijl Crash & Coco aanpassingen hebben gekregen aan hun originele gameplay-formule, krijgt Tawna een geheel andere speelstijl. Tawna is een all-time badass die kan jump kick, wall jump en hook shot haar weg over de kaart. Spelen als Tawna brengt ook een nieuw perspectief: het is de eerste keer dat ik lang ben geweest in een Crash-game.
Dingodile mengt zich in de strijd terwijl zijn restaurant aan flarden wordt geschoten. Hij heeft in feite een supercharged stofzuiger op zijn rug die hij gebruikt om dozen op te zuigen, in de lucht te zweven en zelfs TNT te verzamelen om naar vijanden en obstakels te gooien. Onze deels dingo, deels krokodil, deels Australische frenemy kan ook spin-to-win zijn zoals Crash & Coco.
Ten slotte is er de mopey Doctor Neo Cortex, die een raygun gebruikt om niet alleen aan te vallen, maar ook om vijanden in platforms te veranderen, zowel veerkrachtig als solide. Cortex kan ook een voorwaartse sprint uitvoeren, vergelijkbaar met de glijbaan van Crash, behalve dat hij het ook in de lucht kan doen.
Mijn favoriete delen van Crash Bandicoot 4: It's About Time spelen als deze nieuwe personages, en daarom vind ik het vervelend dat ze levels delen met Crash & Coco. Deze personages komen meestal binnen om beide hoofdpersonages te helpen, en wanneer je de levels met de nieuwe personages speelt, onthult het wat er achter de schermen van het avontuur gebeurt. Zodra dat punt echter is bereikt, schakel je terug naar Crash of Coco en speel je een deel van een level dat je al hebt gespeeld opnieuw. Tussen het opnieuw moeten spelen van levels in N. Verted Mode en ze in het algemeen opnieuw moeten spelen vanwege de edelstenen, wordt het een frustrerende gimmick die de goodwill van de speler snel kan uitputten.
Flashback Tapes: Kicking your Crash terug naar 1996
De Flashback Tapes zijn levels die je wil om te leven uitdagen. Niet echt, maar ze maken me kwaad. Deze levels vinden plaats in 1996 toen Neo Cortex voor het eerst experimenteerde met Crash Bandicoot. Het dwingt Crash door een verscheidenheid aan dodelijke obstakels die rond dozen draaien.
Ten eerste, de enige manier om een van de Flashback-tapes te krijgen, is door hun locatie in bepaalde niveaus te bereiken zonder dood te gaan. De monteur werkt op dezelfde manier als de doodspaden in eerdere games. De eerste paar flashback-tapes zijn gemakkelijk te verkrijgen, maar wanneer je op een bepaald punt in het spel komt, realiseer je je dat de echte uitdaging in Crash Bandicoot 4: It's About Time gewoon proberen om deze verdomde tapes te krijgen.
De ultieme uitdaging binnen de Flashback Tapes is om alle dozen te breken zonder dood te gaan. Je kunt technisch gezien het einde van deze niveaus halen zonder dat te doen, maar je ontvangt alleen een saffierrelikwie, wat de laagste beloning is voor respectievelijk goud en platina. Als je alle platina flashback-relikwieën hebt verdiend, krijg je een skin met Neo Cortex-thema voor zowel Coco als Crash.
De niveaus zijn moeilijk en leuk, omdat je af en toe op secties moet verdubbelen om alle dozen te krijgen en om dat te doen, moet je on-the-fly berekenen welke je nu moet breken en welke je later moet breken .
Ik hou van het idee van uitdagende levels, maar ik wou dat het niet alleen om de dozen ging. In plaats daarvan wilde ik dat deze niveaus mijn platformvaardigheden om te overleven uitdaagden, vergelijkbaar met Stormy Ascent in de eerste Crash-game, in tegenstelling tot mijn affiniteit met het breken van dozen.
Een crashvolle nieuwe wereld
We zullen nooit weten hoe Crash 4 eruit zou hebben gezien als Naughty Dog het had ontwikkeld, maar Toys for Bob gaf Crash Bandicoot 4: It's About Time praktisch het gevoel alsof ik in een Uncharted-game aan het duiken was tussen het kleurrijke landschap en het knallen. melodieën.
Toen de nieuwe muziek van start ging op N. Sanity Island, wekte het een nostalgische herinnering op aan hoe ik op mijn woonverdieping zat en voor het eerst naar N. Sanity Beach afdaalde in de originele Crash Bandicoot. De beats zijn rijk, knallend en levendig.
Eerdere Crash-games waren enigszins muf in hun wereldontwerp. We hebben alleen echt prachtige decorstukken in Crash Bandicoot: Warped, maar Crash Bandicoot 4: It's About Time zet die trend voort. Elk niveau in dit spel springt eruit met details. Ze zagen eruit als, en voelden soms aan als, een avontuur van filmlengte, terwijl niveaus van eerdere games aanvoelden als een aantal platformgedeelten die op één hoop waren gegooid.
Mijn favoriete level is toch wel Off Beat, dat plaatsvindt tijdens een Día de los Muertos festival. Het hele level puilde uit van de kleuren, van de feestelijke rode, groene en paarse lichten die tussen gebouwen bungelden tot de oogverblindende blauwe hoornspelers die me probeerden te vermoorden. Gedurende deze hele reeks speelden jazzy deuntjes op de achtergrond en de hele wereld reageerde op elke beat die klonk. Elke vijandelijke aanval, beweging en lichte verandering in het level kwam schijnbaar overeen met een beat. Het was de eerste keer dat ik het gevoel had dat ik in een levende, ademende wereld was in een Crash Bandicoot-game.
MultiCrash-modi
Helaas kun je niet online spelen in Crash Bandicoot 4: It's About Time, maar er zijn genoeg coöperatieve gameplay-modi.
De coolste en handigste heet Pass N. Play, waarmee 2 tot 4 spelers om de beurt levels kunnen voltooien. U kunt de pasvoorwaarde instellen op checkpoints, overlijden of beide. Individuele scores worden opgeteld aan het einde van het level, maar spelers kunnen op elk moment in- en uitstappen.
Als je naar het hoofdmenu gaat, heb je toegang tot de Bandicoot Battle-modi, die bestaan uit Checkpoint Races en Crate Combo. De voormalige pits 2 tot 4 spelers tegen elkaar in een race naar de finish voor de snelste tijd. De laatste spelmodus vereist dat spelers de hoogste score behalen door de meeste dozen snel achter elkaar te vernietigen om hoge combo's te verdienen.
Waar het op neerkomt:
Crash Bandicoot 4: It's About Time is zeker niet perfect, en het is zeker niet de beste Crash-game die het had kunnen zijn, en toch is het mijn favoriet in de serie. De originele Crash-games hebben verouderde mechanica, dus het kan moeilijk zijn om ervan te genieten als je de helft van de tijd geen idee hebt waar je bent. Maar Crash Bandicoot 4: It's About Time lost die beperkende problemen op en voegt een heleboel nieuwe smaken toe aan de mix.
Ik kan Crash Bandicoot 4: It's About Time niet genoeg aanbevelen aan degenen die geïnteresseerd zijn geweest in Crash-games en het nooit hebben geprobeerd vanwege het gedateerde ontwerp. En als je al een fervent Crash-fan bent, waarom lees je dit dan? Je hebt maskers om vriendschap mee te sluiten, edelstenen om te verzamelen en dozen om te breken. Ga heen, mijn jonge bandicoots.