Voor hardcore Final Fantasy-fans was de opwinding rond Final Fantasy XIII daverend. Gelanceerd in 2009 was het bedoeld om een nieuwe generatie hoogwaardige JRPG's in te luiden, en een aantal prachtige trailers wisten de hype alleen maar te vergroten.
Toen de game werd gelanceerd, overtrof het de verkoopverwachtingen en had het op dat moment de best verkochte eerste week van alle games in de franchise. De ontvangst was echter gemengd. Fans bekritiseerden het vanwege het lineaire niveauontwerp, gevechten met automatische piloot en een banaal verhaal. Hoewel het over het algemeen positieve recensies ontving van critici, staat Final Fantasy XIII bij velen nog steeds bekend als het begin van een daling voor de franchise.
Ik ben er echter rotsvast van overtuigd dat Final Fantasy XIII een goed spel is en zelden de eer krijgt die het verdient. Nu het vandaag de 10e verjaardag is van de wereldwijde release, laten we een belangrijke ervaring voor mij en zovele anderen vieren.
- Bekijk de beste pc-games om nu te spelen
- Bekijk de beste gaming-laptops en beste VR-ready laptops
Mijn eerste gedachten
Verrassend genoeg was Final Fantasy XIII mijn introductie in de franchise. Ik herinner me levendig hoe mijn 14-jarige zelf door de PlayStation Store bladerde toen ik de demo van XIII-2 tegenkwam. Na een vermoeiende dag op school startte ik XIII-2 op en werd verliefd. Diezelfde avond rende ik naar mijn dichtstbijzijnde GameStop en pakte een Greatest Hits-editie van Final Fantasy XIII.
Na 50 uur in-game speeltijd werd ik meegesleept door de prachtige wereld, geweldige soundtrack en stijlvolle vechtsysteem. Kort daarna begon ik met Final Fantasy XIII-2 en mijn reis met de franchise ging verder.
Andere fans steunden me niet toen ik enthousiasme toonde voor XIII, en zeiden in plaats daarvan dat het gemakkelijk de slechtste in de serie is. Mijn pogingen om Final Fantasy XIII te verdedigen werden vaak in diskrediet gebracht omdat ik de rest van de franchise nog nooit had meegemaakt. Uit kinderlijke wrok ging ik terug en kwam in Final Fantasy VII terecht, wat me vervolgens naar I, II, III, IV, V, VIII, IX en XIV leidde om te bewijzen dat ze ongelijk hadden.
Nu, met een behoorlijk groot deel van de franchise onder mijn riem, is Final Fantasy XIII niet langer mijn favoriet. Het is echter nog steeds een ongelooflijk belangrijke ervaring voor mij.
Het plot en de personages van Final Fantasy XIII
Final Fantasy XIII speelt zich af op Cocoon, een drijvend continent onder de controle van een onderdrukkende theocratie genaamd Sanctum. Het spel begint met een van de vele hoofdpersonen, Lightning, die een staatsgreep pleegt tegen de regering na de ontvoering van haar kleine zusje, Serah. Tegelijkertijd bundelen een handvol rebellen die de onderdrukking van Sanctum beu zijn zich in een poging hun onderdrukkers omver te werpen. Elk partijlid wordt echter gebrandmerkt als een l'Cie, een wezen dat grote kracht krijgt om een "focus" te vervullen. Als ze falen, veranderen ze in hersenloze monsters. Als gevolg hiervan moet de partij hun aandacht afleiden naar aan hun lot ontsnappen.
Final Fantasy XIII heeft een kleurrijke cast van personages. Lightning is een krachtige soldaat met een cool uiterlijk, maar heeft een zwak voor haar zus en een verlangen om mensen te helpen. Snow is een opschepperige held die er alles aan doet om zijn vrienden te beschermen, wat er ook gebeurt, vergelijkbaar met de meeste anime-hoofdpersonen. Sazh is ongelooflijk charismatisch en vriendelijk en zorgt voor een baby-chocobo die vaak in zijn afro nestelt. Hope is gewoon een verlegen kind, te bang om alleen te vechten en niet bereid om voor zichzelf op te komen. Fang is de enige die geen generieke eigenschappen heeft, want ze is luidruchtig met een duidelijk Australisch accent, een botte houding en een ijzeren vuist. En tot slot is Vanille ongelooflijk pittig en bruist van de energie, vaak zo gek mogelijk in een poging om hersenloze humor toe te voegen.
Final Fantasy XIII heeft veel persoonlijkheid dankzij deze onwaarschijnlijke groep, en hoe deze personages botsen is een belangrijk thema. Ze kunnen nauwelijks met elkaar overweg, maar door hun ongelukkige omstandigheden moeten ze bij elkaar blijven. Bliksems vrijmoedigheid staat voortdurend op gespannen voet met Hopes verlegenheid. Snow zou met Serah trouwen, maar Lightning was nooit echt dol op deze regeling. Vanille en Fang zijn de enige twee personages die bijzonder goed met elkaar overweg kunnen, maar dat kan zijn omdat ze een romantische relatie hebben, hoewel het nooit expliciet wordt vermeld.
Het boeiende vechtsysteem van Final Fantasy XIII
Final Fantasy XIII wordt vaak bekritiseerd vanwege zijn Auto-battle-functie, waarbij een computer bepaalt welke aanvallen je partij gebruikt, afhankelijk van de omstandigheden van de strijd. Dit resulteert in honderden ontmoetingen waarbij de speler alleen de Auto-battle-knop spamt om te winnen. Dit wordt een beetje eentonig, maar het wijkt niet bijzonder af van de gebruikelijke saaiheid van de franchise.
Met de release van Final Fantasy VII nam de serie een wending in de richting van hersenloze gevechten. Terwijl games zoals FFIV een zorgvuldige planning en voorbereiding vereisen om verraderlijke kerkers te overleven, is Final Fantasy uit het PS1-tijdperk meer bezig met presentatie, wereldopbouw en karakterontwikkeling. Deze inzendingen hebben leuke vechtsystemen, maar ze worden zelden toegepast op manieren die je uitdagen.
Met Final Fantasy XIII verandert deze filosofie ten goede. In plaats van te kiezen tussen tientallen overweldigende spreuken en vaardigheden met weinig tactische toepassing, bepaalt het spel automatisch wat het beste werkt in jouw huidige situatie. Met de toevoeging van Paradigms kunnen groepsleden tijdens gevechten van klasse wisselen, elk met een reeks nieuwe vaardigheden. Verder hebben personages een ongelooflijk belangrijke vaardighedenboom en een handvol items om het tij van de strijd te veranderen.
Als geheel gaat het bij gevechten meer om voorbereiding en een bewust begrip van sterke en zwakke punten. Misschien merk je dat je vaak Auto-battle spamt, maar als je een uitdagende baas tegenkomt en moet uitzoeken welke groepsleden, paradigma's, items en vaardigheden het beste werken, is veel tactischer dan Final Fantasy XIII krijgt de eer.
Dit wil niet zeggen dat Final Fantasy XIII een betere gevechtsstructuur heeft dan games zoals Final Fantasy VII, alleen dat het wordt toegepast op manieren die effectiever en uitdagender zijn.
Final Fantasy XIII is niet perfect
Hoe graag ik Final Fantasy XIII ook vind, het is moeilijk te ontkennen dat het in sommige opzichten een deconcentratie van de serie is. Final Fantasy staat altijd bekend om zijn grote open werelden, waar verschillende vaardigheden en gadgets van het grootste belang zijn voor gebiedsontwikkeling. Auto's, luchtschepen, onderzeeërs en zelfs chocobo's veranderen de manier waarop je omgaat met de omgevingen, waardoor de speler locaties kan verkennen die voorheen ongezien waren. NES- en SNES Final Fantasy-spellen zijn hier bijzonder streng in, omdat ze verwachten dat de speler met heel weinig hints bepaalt hoe hij door de wereld gaat.
Final Fantasy XIII is echter geen openwereldgame. Verkenning is lineair en de speler zit vaak vast aan een enkel, rigide pad. Er is weinig gevoel voor avontuur, omdat items slecht verborgen zijn en geheimen minimaal zijn tot na de game. De speler wordt ontdaan van de mogelijkheid om in zijn eigen tempo vooruitgang te boeken vanwege een grotendeels gescript ervaringssysteem. Er zijn manieren om te boeren, maar voor het grootste deel zit je gevangen in het gebied dat je momenteel doorkruist. Als gevolg hiervan roept Final Fantasy XIII slechts de illusie van een RPG op. Het ziet eruit als één en speelt als één, maar het voelt niet als één. De rol die je speelt wordt niet veranderd door je beslissingen, en er is echt geen manier om dat te veranderen.
Na het verslaan van Final Fantasy XIII wordt de speler echter in een enorm veld van krachtige monsters, spelveranderende unlockables en goed verborgen geheimen gegooid. Dit is het enige open gebied en het heeft veel eigenschappen waarvan het spel wordt bekritiseerd omdat het ontbreekt. De uitsluiting van deze attributen voor bijna 50 uur in-game tijd was al schokkend, maar het is nog erger om het te bundelen met de post-game.
Mijn favoriete moment
Final Fantasy XIII's finale en laatste baas, Orphan, is verreweg het meest intense deel van het spel. Dit komt vooral omdat het een gevecht in twee fasen is, waarbij beide secties verschillend zijn.
Van de speler wordt verwacht dat hij zijn strategieën in een opwelling verandert, en op dit punt in het spel hebben ze toegang tot een heleboel vaardigheden voor diepgaande gevechtsplannen. Deze eindbaas is het moeilijkste gevecht in de franchise, omdat elke misstap je terug kan sturen naar het begin.
Ik ben een ongelooflijk masochistische videogamespeler, dus deze hele ontmoeting is mijn favoriete moment van Final Fantasy XIII.
Houdt Final Fantasy XIII nog steeds stand?
Nu Final Fantasy XIII 10 jaar oud is, is het schokkend hoe goed de game eruitziet. Omgevingen blijven verbluffend, karaktermodellen zien er nog steeds redelijk goed uit en het wereldontwerp is opvallend.
Wandelen door Hanging Edge en vechten tegen gigantische militaire machines over de slecht verlichte spoorwegen en ingestorte bruggen in het eerste hoofdstuk is zo levendig. Veel vooraf gerenderde tussenfilmpjes zijn onmiskenbaar prachtig en Final Fantasy XIII was grafisch zijn tijd ver vooruit. De wereld verkennen is vaak minder boeiend, maar de vele visuele momenten vallen op.
Bovendien is de soundtrack van Final Fantasy XIII ongelooflijk. Het hoofdthema van de strijd, "Blinded by Light", voelt zo uniek aan door het gebruik van snaren en hoorns. Wat over deze soundtrack wordt overgebracht, is organisch, met nummers als "Lake Bresha" en "Nautilus" die onmiddellijk een positieve hoge energie oproepen. Andere keren roepen nummers als "Ragnarok" echter een beklijvend opera-ensemble op. Veel van deze stukken dragen er aanzienlijk toe bij om Final Fantasy XIII zijn frisse sfeer te geven.
Raad ik het nog steeds aan?
Final Fantasy XIII wordt onderschat. Natuurlijk, het is niet de beste in de serie, omdat het struikelt in zijn levelontwerp en het ontbreken van een open wereld, maar er is hier veel om van te houden.
Het echt uitdagende vechtsysteem, het prachtige visuele ontwerp en de diverse cast van personages brengen het echt tot leven. Het kan eentonig worden en een beetje aanslepen, maar in zijn wereld worden gegooid was ongelooflijk gedenkwaardig.
Ik zou niet aanraden om met Final Fantasy XIII te beginnen als je nieuw bent in de franchise, maar ik denk dat hardcore fans het een kans moeten geven.